کسى که نمى داند قبله کدام طرف است
1- کسى که تمام اطراف در نظر او مساوى است و وقت
نماز هم وسعت دارد و فقط یک نماز هم باید بخواند، مانند نماز صبح ، دراینجا وظیفه
اش روشن است و باید چهار نماز به چهار طرف بخواند.
2- در
صورتى که وقت نماز وسعت دارد و تمام اطراف در نظر او مساوى است و باید دو نماز
بخواند؛ مانند ظهر و عصر یا مغرب و عشا، در اینجا این دو نماز را به دو صورت مى
تواند بخواند:
الف ) ابتدا نماز اول را به چهار طرف مى خواند و بعد نماز دوم را
شروع مى نماید و در هنگام خواندن نماز دوم لازم نیست که آن را از همان طرفى که
نماز اول را شروع کرده است ، شروع نماید.
ب ) نماز اول را به هر طرف خواند به دنبال آن ، نماز دوم را به همان
طرف مى خواند و خواندن نماز دوم به طرف دیگر جایز نیست ، ولى احتیاط مستحب آن است
که روش اول انتخاب شود.
3- که
در این صورت به هر چند طرف که وقت اجازه مى دهد، نمازش را مى خواند.
4- باید نماز اول
را به چهار طرف خوانده و کسرى را به نماز دوم بدهد، یعنى به هر چند طرف که وقت
دارد،نماز دوم را بخواند.
5- در
این صورت آخرین نمازى که مى خواند، به نیت عصر و نمازهاى قبلش را به نیت ما فى
الذمه بخواند.
6- چهار
رکعت آخر را به نیت عشا و بقیه وقت قبلى را به نیت نماز مغرب به هر چند طرف که مى
تواند،بخواند.
7- اگر
مى داند که قبله در چند طرف است ، باید فقط به همان اطرافى که یقین به قبله بودن
یکى از آنها دارد، نماز بخواند.
8- حضرت
امام صورت گمان را هم به صورت یقین داشتن ملحق فرموده اند. یعنى به هر چند
طرف که گمان به قبله بودن آنها دارد، فقط به همان اطراف نماز بخواند ولکن بنا بر
احتیاط مستحب صورت گمان به صورت تحیر و شک ملحق گردد.
عروة الوثقى ، فى القبلة ، مساله 11، 13، 14، 16.
منبع : احکام نماز (وقتشناسى، قبلهشناسى، و پوشش ) / محمد وحیدى